Ο γέρο- Μπίλλιας λοιπόν, είχε μια μεγάλη σκύλα που έλεγαν ότι είχε ένα μέτρο ύψος, δύο μέτρα μήκος και τριγύριζε σε κάθε χωριό που μύριζε αίματα, κρέατα και κόκκαλα.
Οι υπαίθριοι χασάπηδες την γνώριζαν και την φιλοδωρούσαν πάντα με κανα κομμάτι. Μια μέρα η σκύλα οσμίστηκε κρέατα προς την Μπαμπίνη και κατέβηκε από τον Μαχαλά για το σκοπό αυτό.
Αλλά μόλις έφτασε σε ένα σημείο που λέγεται Σταυροδρόμι κοντά σε ένα πηγάδι, άκουσε ντουφεκιές από τον Μαχαλά και μετανιωμένη γύρισε πίσω για το χωριό της τρέχοντας. Έλα ντε που ακούγονταν όργανα από την Παπαδάτου!
Κοντοστάθηκε και έτρεξε προς τα εκεί. Όμως άκουσε και ντουφεκιές από το Λιγοβίτσι και έτρεξε προς τα εκεί για να ξαναγυρίσει αργότερα στην Παπαδάτου.
Από την αγωνία της να προλάβει τα γλέντια και τα πολλά κρέατα έσκασε εκεί στο πηγάδι, που από τότε λέγεται Σταυροδρόμι.
Έκτοτε έμεινε η λαϊκή έκφραση-παροιμία "Σαν την σκύλα τ' Μπίλλια" που την λέμε για κάποιον που είναι πολύ λαίμαργος και κοιτάει να προλάβει κι άλλο φαΐ.
Από αυτό το αληθινό συμβάν με το λαίμαργο ζωντανό έμεινε η φράση που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα στα χωριά του Ξηρομέρου.
Πηγές:
0 Comments