Κουβαράς …

ΚΟΥΒΑΡΑΣ

Τα καλοκαίρια μου ένα, ένα , τα΄χω στοιχίσει σε γραμμή

μέσα στο ακύμαντο λιοπύρι  του Αύγουστου που με καλεί

να ζωντανέψω απ τη ψυχή μου  όλες τις μνήμες μες το νου

παιδί  να γίνω στις αλάνες τ΄ουρανού .

Να βγω ξυπόλητη στο χώμα  , ν ΄ανέβω στις αμυγδαλιές

να ψάξω βάτραχους στο ρέμα  και χελιδόνια στις φωλιές

αυτός ο κόσμος της ψυχής μου , που με φωνάζει από παντού

με τη φωνή του αγαπημένου μου παππού.

Γειτόνοι  ανθρώποι φτωχαδάκια , χαμόγελα μα και βρισιές

ιδρώτας δάκρυ ν΄ αλατίζει του κολατσιού μας τις μπουκιές

και γω να σμίγω το τραγούδι , μ ΄ όλους του κάμπου τους αχούς

για να με βλέπεις ουρανέ  Και να με ακούς .

Αρμάθες χέρια απλωμένα , κάτω απ του ήλιου  τ΄ άγριο  φως

χρυσάφι πράσινο θροΐζει , μες τα χωράφια ο καπνός

και μείς στη γύρα του σωρού του  , σαν από αρχαίο χορικό

για να ξορκίσουμε της φτώχειας το κακό .

Τώρα οι δικοί μου καντηλάκια , που αντίκρυ βλέπουν στο χωριό

τα καλοκαίρια μου άδειες λιάστρες  , χωράφι ανόργωτο ξερό

Αχ να μπορούσα να γυρίσω  , το χρόνο πίσω μια φορά

και σαν παιδί να ξαναζήσω  ,στον όμορφο τον Κουβαρά .

Eυανθια Καραπάνου