Τρία πρόσωπα και άλλα διηγαιματα του Στέλιου Φούντα
Πώς ξεκινήσατε να γράφετε το βιβλίο σας; Θυμάστε το αρχικό ερέθισμα;
Μέσα στην καθημερινή βιοπάλη του μέσου ανθρώπου της εποχής μας αναζήτησα χώρους πραγματικούς ή φανταστικούς παραμυθίας και θεραπείας. Όταν περίσσευε χρόνος και συναντούσα επιτέλους (και) τον εαυτό μου κατακλυζόμουν από εικόνες, στιγμιότυπα του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Αποφάσισα να τις συνδέσω με όσο το δυνατόν καλύτερο μοτίβο λέξεων, χρωμάτων κι αισθήσεων σαν χάντρες σε περιδέραιο, σαν κολάζ να πάρουν σχήμα και μορφή, να μην χαθούν, ν’ αποτυπωθούν όσο γίνεται πιο άρτια χωρίς ν’ αλλοιωθούν, να ομορφύνουν, να υποστηρίξουν όποιον πάρει αυτήν την συλλογή στα χέρια του.
Η πλοκή ή οι χαρακτήρες θεωρείτε ότι είναι ο οδηγός σας όταν γράφετε; Πού ρίχνετε μεγαλύτερο βάρος;
Στον χώρο και τόπο στον οποίο συν-βαίνει το κάθε διήγημά μου, πρώτιστη έγνοια η σύμπτωση του τόπου με τους χαρακτήρες. Δεν εγκαταλείπεται σε κανένα σημείο ο χώρος, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τους χαρακτήρες. Και στα μεγαλύτερα διηγήματα της έκδοσης δεν επιδίωξα τη δημιουργία ερωτηματικών εξέλιξης της διήγησης. Ίσως αυτό συναρτάται με την αρχική μου πρόθεση και παρακίνηση προς συγγραφή μικρών διηγημάτων αποτύπωσης της ομορφιάς και του κάλλους ακόμη και των πιο δύσκολων καταστάσεων της ζωής των ανθρώπων.
Ανάμεσα στην πραγματικότητα και την επινόηση, πού γέρνει η πλάστιγγα;
Θα έλεγα ότι νιώθω συλλέκτης στιγμών και καταστάσεων της πραγματικότητας. Ο συλλέκτης όμως έχει το στόχο της αριθμητικής αύξησης των αντικειμένων που τον θέλγουν. Ο συλλέκτης έχει πρόγραμμα, αναζητά σε ανάλογους κύκλους με τον δικό του να μάθει, να διευρύνει την συλλογή του κι ίσως κάποτε να την εκθέσει. Η πραγματικότητα, τουλάχιστον για εμένα, δε χρειάζεται έναν ειδικό εξοπλισμό για να τη δεις, την ακούσεις, τη μυρίσεις, την αισθανθείς. «Πετάγεται» μπρος μας όλη τη μέρα, σ’ όλη την ζωή μας. Νιώθω ότι εμπεριέχει τη διήγησή της όπως ένα μάρμαρο, που βγήκε από το λατομείο με εκρήξεις και βαριά σκονισμένα μηχανήματα, εμπεριέχει μέσα του κι ένα γλυπτό. Επινοημένες είναι οι λέξεις, αυτό το μαρτύριο του γλωσσικού σμιλέματος.
Πόσο νωρίς ή πόσο αργά γνωρίζετε το τέλος των ιστοριών σας;
Με καθοδηγεί η ίδια η πλαστικότητα της συγγραφής. Μία λέξη, που θα έρθει αναπάντεχα, μεταστρέφει όπως η ελαφρά στροφή του καλειδοσκόπιου σε νέα θέαση, σύμφωνη και συμμετρική πάντα με τη «γεωμετρία» γραφής μου.
Έχετε συγγραφέα-πρότυπο, κάποιον που να θεωρείτε δάσκαλό σας;
Συχνά έρχονται στην σκέψη μου το μυθιστόρημα του Αντώνη Τραυλαντώνη Λεηλασία μιας ζωής, το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Έρωτας στα χιόνια», το διήγημα του Δημήτρη Χατζή «Ο Σιούλας ο ταμπάκος», η συλλογή διηγημάτωνΛυκοχαβιά του Κώστα Μπαρμπάτση.
Δυο λόγια για τον συγγραφέα
Ο Στέλιος Φούντας γεννήθηκε στην Παπαδάτου Ξηρομέρου το 1968. Είναι το πέμπτο και τελευταίο παιδί της οικογένειάς του. Γυμνάσιο και λύκειο τελείωσε στο Αγρίνιο. Σπούδασε στη Μαράσλειο παιδαγωγική ακαδημία.
Έχει κάνει πολλές δουλειές όχι πάντα εξ ανάγκης βιοπορισμού, αλλά κι από την επιθυμία να γνωρίσει, μέσω της τριβής με πρόσωπα και συνθήκες, τη σχέση του ανθρώπου με την εργασία και τη δημιουργικότητα. Από το 2007 διδάσκει στο 5ο Δημοτικό σχολείο Αγρινίου. Είναι παντρεμένος με την Άννα Αρμπουνιώτη κι έχουν αποκτήσει τρία παιδιά.
Leave a Comment